برای رسواییِ این دلِ بیچاره

تنها همین گونه های خیس؟

همین دستهای یخ کرده؟

و همین لبهای لرزان

کافی ست.

 به خدا

تا وقتیکه دستهای مهربانِ تو

آرامش بخشِ این تنِ تنهاست

از هیچ کسُ هیچ چیزی نخواهم ترسید

تو که می دانی ؛

برای شکستنِ این دلِ بیچاره

تنها یک چینِ پیشانی ؟

یک خمِ ابرو ؟

یک نگاهِ طوفانی ؟

و یک تحدید برای تحریمِ دستهایم از گرمی دستهای تو

کافی ست.

 من که به جز تو کسی را ندارم

... غریبه؟ بگو که حرف هایم را باور می کنی

خداوندا :

 من از تنهائی و برگ ریزان پائیز

                               من از سردی سرمای زمستان

                                            من از تنهائی و دنیای بی تو می ترسم

خداوندا:

 من از دوستان بی مقدار

                                             من از همرهان بی احساس

                                               من از نارفیقیهای این دنیا می ترسم

خداوندا:

من از احساس بیهوده بودن

                                  من از چون حباب آب بودن

                                                      من از ماندن چون مرداب می ترسم

خداوندا:

من از مرگ محبت

                                               من از اعدام احساس

                      به دست دوستان دور یا نزدیک می ترسم

خداوندا:

  من از ماندن می ترسم  

                               خداوندا من از رفتن می ترسم

                                           خداوندا من از خود نیز می ترسم             

                    خداوندا پناهم ده